Wao-gedupeerden
nu slachtoffer malafide vakbondsman
(Dit stuk is bijna overal verdwenen, het lijkt mij evenwel goed deze geschiedenis niet te vergeten: een acte uit de geschiedenis van een verraad).
Zich daartoe kennelijk gedwongen voelend door
een melding op de website van deze krant van 17 juni heeft het bestuur van de
Landelijke Vereniging van Arbeidsongeschikten (LVA) enkele dagen later, op 21
juni, op zijn website een bericht geplaatst, waarin het verklaart dat het in de
collectieve juridische strijd tegen de aangescherpte keuringseisen voor
arbeidsongeschikten, waaraan dezen sinds 2004 zijn onderworpen, het bijltje
erbij heeft neergegooid, evenals de stichting Corv waarmee het samenwerkte, en
daarmee dus de - waarschijnlijk wederrechtelijk - herkeurden hun laatste
strohalm ontnomen. De stichting Corv heeft haar begunstigers, 4922 in getal, tot
op heden in het geheel niet geïnformeerd.
Over de reden van het stoppen van de procedure, gericht tegen de Staat der
Nederlanden en uitkeringsinstantie UWV, is de verklaring van de LVA overigens wel heel vaag. Zelfs
de weinige details uit het krantenbericht van 17 juni zijn er niet in terug te
vinden. In dat bericht gaf advocaat Van Veen van de stichting tenminste nog aan
dat de reden om de procedure te staken zou zijn dat argumenten die hierin
worden aangevoerd inmiddels ook in de (bestuursrechtelijke) procedures, die
inmiddels - veelal zonder succes – door individuele gedupeerden tot op het
hoogste niveau (de Centrale Raad van Beroep) zijn gevoerd zijn, reeds de revue
zijn gepasseerd. Corv en LVA gaan er nu vanuit dat de civiele rechter in hun
zaak niet de Centrale Raad van Beroep gaat afvallen.
In een (collectieve) civiele procedure is echter
sprake van een andere rechtsvraag dan in een (individuele) bestuursrechtelijke.
Het bestuursrecht toetst immers of een maatregel past in de Nederlandse wet of
in internationale verdragen, terwijl het civiele recht nagaat of er sprake is
van een onrechtmatige daad tegen de burger. Bovendien is een rechter sowieso
niet gebonden aan eerdere uitspraken, maar maakt hij een autonome afweging. Hij
kan jurisprudentie gebruiken als richtlijn, maar kan er evengoed van afwijken. De
motivering van de advocaat van de stichting is dus niet valide. Er was helemaal
geen reden om de procedure niet langer voort te zetten.
Toch was de LVA met haar extreem beknopte
verklaring nog scheutig met informatie in vergelijking met het bestuur van de
stichting Corv, die van meet af aan geconcentreerd was in handen van één
persoon: vakbondsvoorzitter Jan de Jong van FNV-bondgenoten. Deze verenigde
alle bestuursfunctie van de stichting (voorzitter, secretaris en
penningmeester) in zijn eigen persoon en had het in de statuten ook zo geregeld
dat hij aan niemand verantwoording schuldig was. Ook niet over de gedoneerde
gelden. Voor de juridische kant van de zaak nam hij de Utrechtse advocaat Wout
van Veen in de arm, die echter zo klungelig te werk ging dat de rechter de
stichting zelfs niet-ontvankelijk kon verklaren en de procedure slechts dankzij
de LVA voortgang kon vinden.
Informatie
over de vorderingen in de juridische procedure werd door De Jong van begin af
aan zelden verschaft. Voordat zij op 17 juni 2010 uit de krant moesten vernemen
dat hij het bijltje erbij heeft neergegooid, hebben de begunstigers van zijn
stichting, ondanks herhaalde en dringende verzoeken om informatie, voor het
laatst via de website van zijn stichting iets van hem vernomen op 20 juni 2006. Wat er met de gedoneerde gelden gebeurd is – iedereen die zich wilde
aansluiten bij de collectieve procedure moest 30 euro betalen – is volstrekt
onduidelijk. Het lijkt erop dat zo’n 5.000 door de staat van hun uitkering
beroofde Wao-gerechtigden vervolgens door een malafide vakbondsman en een derde
rangs advocaat nogmaals te grazen zijn genomen. Interessant is verder dat,
hoewel de Staat der Nederlanden zich met deze ‘hervorming’ volgens andere
deskundigen schuldig maakt aan schending van het Europese Verdrag voor de
Rechten van de Mens (EVRM), ook mevrouw prof. mr. Saskia Klosse, hoogleraar Sociaal
recht aan de Universiteit Maastricht, die samen met onder meer met oud FNV-voorzitter
Lodewijk de Waal zitting heeft in de Raad van Advies van de stichting Corv, van
mening is “dat er te weinig ‘juridisch vlees’ aan deze zaak zit” voor een
succesvolle juridische procedure en daarmee haar gezag gebruikt om deze louche
types te dekken.
Kortom,
hier wordt een strijd voor gerechtigheid op bedrieglijke gronden, onder een
valse dekmantel van deskundigheid, ontijdig gestaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten