Louis van Overbeek was ook enige tijd
correspondent voor De
Nieuwe Juinense Courant. Hiervan twee
proeven uit 2005:
KABINET: OOK OVERLEDENEN MOETEN REÏNTEGREREN
Den Haag 29-09-05. Van een onzer redacteuren
Het kabinet heeft vandaag bekend gemaakt dat
het met het oog
op de vergrijzing en de concurrentie uit verre oorden voornemens
is overledenen
die minder dan 5 jaar geleden zijn heengegaan en niet zijn
gecremeerd te laten
opgraven in het kader van een reïntegratieproject.
Na opgraving en een douchebeurt zal betrokkenen
een korte
opfriscursus worden aangeboden waarna zij zullen zullen worden
ingezet in de
plantsoendienst en de kinderopvang, waarin zoals bekend grote
personeelstekorten bestaan die mede vanuit een oogpunt van
emancipatie tot
grote zorg aanleiding geven. Het project zal, aldus onze zegsman,
niet
vrijblijvend van karakter zijn. Minister De Geus vatte het
voornemen eerder
aldus samen: 'Er is lang genoeg geluierd op het kerkhof.'
De reintegratie zal worden gerealiseerd door
een speciale
taskforce bestaande uit deskundigen van Sociale Zaken, een
commercieel reïntegratiebedrijf
en de overkoepelende brancheorganisatie van begrafenisondernemers.
In
reactie hierop:
GEMENGDE
HAAGSE
REACTIES OP PLAN REÏNTEGRATIE OVERLEDENEN
Den Haag, 30-09-05
Van onze redactie
Het kabinetsplan ook overledenen tot
reïntegratie in de
arbeidsmarkt te verplichten heeft tot uiteenlopende reacties
geleid in politiek
Den Haag. Oppositieleider Bos (PvdA) verklaart er in principe niet
onwelwillend
tegenover te staan, maar pleit voor 'enige versoepeling van de
overlijdenstermijn': in plaats van overledenen die minder dan 5
jaar geleden
zijn heengegaan, geeft hij de voorkeur aan een limiet van 2 jaar.
Ook vraagt
hij zich af of voor zelfmoordenaars geen uitzondering gemaakt moet
worden.
VVD-leider Van Aartsen daarentegen vindt dat
'het tijd is
voor een echte cultuuromslag' en wil de taskforce alle graven
laten openen 'tot
aan de Gouden Eeuw toe, en zelfs de Batavieren mogen wat mij
betreft hun
handjes wel weer eens laten wapperen', aldus de liberale voorman.
***
Ook aan de klauwen der vergetelheid ontrukt:
HET LYNCHEN VAN EEN ‘LUIE DONDER’
Louis van Overbeek
In zijn 100 Avonturen
met een Pollepel beschrijft de vooroorlogse literator-lekkerbek Werumeus
Buning hoe het simpele tussen de vingers wrijven van een enkel blaadje verse
basilicum of tijm ‘de mens doordringt met fijne geur en vrede’ en hem als het
ware bij toverslag terugvoert naar een verloren paradijs. Een enigszins vergelijkbare
ervaring had ik bij het lezen, al weer enige tijd geleden, van een interview in
De Volkskrant met oud-kunstacademiestudent
Gertjan van Beijnum. Deze unzeitgemässe
pleitbezorger van het basisinkomen had de moed in het huidige klimaat van algehele
arbeidsverdwazing en parlementaire bekommernis om ‘de hardwerkende Nederlander’
onbeschroomd te verklaren dat hij nog nooit heeft gewerkt, maar als ‘bewust
betaalde baanloze’ al 28 jaar van een uitkering leeft, omdat de mens nu eenmaal
‘een recht op luiheid’ heeft en hij zijn tijd liever besteedt aan meer zinvolle
activiteiten dan loonarbeid. Bijvoorbeeld aan het voeren van antikapitalistische
acties en het volschrijven van krantjes als De
luie donder, het huisorgaan van de inmiddels ter ziele gegane Nederlandse
Bond Tegen het Arbeidsethos, en het nog bestaande, goed geïnformeerde, Kleintje Muurkrant.
Wat een verademing van een uitspraak temidden van al die
arbeidsfundamentalistische overheidspropaganda die we dagelijks over ons
uitgestort krijgen! Wat een volstrekte strijd met de repressieve tijdgeest! Alsof
je per tijdmachine plotseling werd teruggeplaatst in de ontspannen samenleving
van de jaren zestig en zeventig. Te bedenken ook dat door dit interview in een
grote landelijke krant reïntegratiebeluste gemeentebestuurders, door betaald
werk geobsedeerde ambtenaren van sociale diensten, fanatieke casemanagers, ja zelfs de tot staatssecretaris
van Sociale Zaken benoemde, overgeïntegreerde – en dus ook zwaar met het
arbeidsverdwazingsvirus besmette – model-allochtoon Aboutaleb, deze uitspraken
onder ogen hebben gekregen en eindelijk eens geconfronteerd zijn met een tegengeluid!
Zelden heb ik om een krantenartikel zo hard moeten lachen.
Blijkbaar als enige. Want hoewel er de afgelopen jaren een
hele reeks publicaties is verschenen die afrekenen met de uit het vreugdeloze
huwelijk tussen neoliberalisme en calvinisme geboren huidige moraal van ‘werk,
werk en nog eens werk’ en er in meer verlichte kringen een soort rehabilitatie
van de flierefluiterij en het nietsdoen lijkt plaats te vinden, deed het
interview met Van Beijnum hele wolken stof opwaaien. Regionale, landelijke en
zelfs buitenlandse kranten berichtten erover. Maar in plaats van in de
geïnterviewde een verzetsheld te zien tegen een steeds verder oprukkende, van
staatswege opgelegde arbeidsplicht, ontstaken lezers over zijn uitspraken massaal
in een razende woede, waaraan zij dankzij websites als GeenStijl.nl en die van De
Telegraaf, die onmiddellijk Neerlands onderbuik mobiliseerden, onbelemmerd
uiting konden geven. In de meest uitzinnige dreigementen en scheldkanonnades
gaven zij te kennen deze ‘uitvreter’ het liefst naar een werkkamp te willen deporteren,
dood te willen martelen of eigenhandig een nekschot te willen geven. Kortom, een
ware virtuele lynchpartij vond plaats.
De gemeentelijke Sociale Dienst in Van Beijnums woonplaats,
druk in de weer met de uitvoering van de richtlijnen uit de nieuwe,
aangescherpte, Wet Werk en Bijstand en vol ambitieuze reïntegratiedoelstellingen,
beschouwde het interview als een provocatie, die zij niet over haar kant kon
laten gaan. Het dossier Van Beijnum, dat al jaren onder op de stapel lag met de
aantekening ‘niet reëel aanbod’, werd opgedolven en met prioriteit ter hand
genomen. Besloten werd de flierefluiter onmiddellijk aan de regels van de
nieuwe wet te onderwerpen, hem in een zogeheten Work First-project te plaatsen en hem te dwingen een contract te tekenen
om in een grote fabriekshal zinloze dwangarbeid te verrichten. Van Beijnum
weigerde en werd – onder bedreiging van volledige stopzetting bij volharding in
zijn weigering - gekort op zijn uitkering. Om verdere problemen te voorkomen besloot
onze hardwerkende luiaard een poging te doen van een oude hobby, het
vervaardigen van glas-in-loodramen, zijn broodwinning te maken en zich te
vestigen als zelfstandig ondernemer. Zelfstandig ondernemer onder dwang dus. En
op een wankele economische basis, want of hij voldoende opdrachten zal krijgen
om zijn bedrijfje een reële kans te geven is ongewis. Als dank voor zijn medewerking
aan een meer arbeidzaam bestaan werd de korting op zijn uitkering hersteld tot
aan de datum van aanvang van zijn ondernemerschap, waarmee – mooi meegenomen
voor de gemeente - tevens de grond voor het bezwaar dat hij daartegen had
ingediend kwam te vervallen.
Of de staat, c.q. een
gemeente het recht heeft iemand met een uitkering onder dwang een risicovol
ondernemerschap te laten aanvaarden, lijkt mij een kwestie waar juridisch eens
goed naar moet worden gekeken. Voorlopig kunnen Neerlands onderbuik en de
repressieve krachten echter tevreden zijn: een laatste herinnering aan
vroegere, vrijere tijden is gewist, een laatste takje tijm met het onkruid in
het vuur geworpen.
Voor een proeve van de
ambachtelijke vaardigheden van Gertjan van Beijnum als glas-in-lood kunstenaar: info@glaslicht.nl
Voor meer informatie over de
flierefluiterij:
http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2006/oktober/07/lanterfanterpropaganda-11207093
Oorspronkelijk gepubliceerd in: Katholiek Nieuwsblad 1-2-2008, maar daar inmiddels uit het archief verwijderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten