Eind vorig jaar heeft de Londense luchthaven Gatwick het
vliegverkeer stilgelegd en strandden duizenden reizigers nadat boven die
luchthaven drones zouden zijn gesignaleerd.
Dit simpele bericht deed mijn gedachten toen onwillekeurig uitgaan
naar de talloze slachtoffers van de Nederlandse luchtvaartlobby, waarvan het
middelpunt - Schiphol - nog nooit ook maar een moment is stilgelegd of afgeremd
in zijn expansiedrift. Deze lobby stelt zich immers niet alleen niet tevreden
met het op zich al absurde aantal van vijfhonderdduizend jaarlijkse vluchten
van en naar het minieme, kwetsbare - want zeer dichtbevolkte - stukje land rond
Schiphol, maar wil dit aantal (nota bene in een tijd waarin de hele planeet in
een existentiële milieucrisis verkeert door een ongebreidelde uitstoot van CO2)
nog verder opvoeren, en daarnaast de nationale luchthaven ook nog laten groeien
door een uitbreiding bij Lelystad. Waarmee in feite heel Nederland, inclusief
het laatste stukje groen van de Veluwe, straks één grote start- en landingsbaan
wordt.
Schiphol weet zich verzekerd van de onvoorwaardelijke steun
van opeenvolgende kabinetten en een machtige met de politiek verweven
luchtvaartlobby. Het komt al jarenlang weg met gegoochel met berekeningen van
de door zijn vliegbewegingen veroorzaakte geluidsoverlast, legt volstrekte
minachting aan de dag voor de vele slachtoffers in de wijde omtrek van zijn
herrie en vervuiling, en houdt zich al jaren niet aan gemaakte afspraken.
Onlangs verklaarde de verantwoordelijke minister Van
Nieuwenhuizen (VVD) niettemin dat Schiphol zeker verder zal groeien, en dat de
opening van Lelystad Airport, in weerwil van bezwaren van omwonenden,
provincies, milieuorganisaties en de Europese Commissie, hoe dan ook door zal
gaan.
Het verbaast mij dat actievoerders de mogelijkheden die
drones bieden in de strijd tegen Schiphol en Lelystad Airport, ondanks dat
bericht over Gatwick, nog steeds niet lijken te hebben ontdekt.
