Een ministerie dat zelf de grootste 'arbeidsuitbuiter' van het land is, roept burgers op 'arbeidsuitbuiting' onverwijld bij de inspectie te melden.
Het
cynisme van de huidige Nederlandse overheid kent geen grenzen. Terwijl
het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid sinds kort op
internet en radio oproept tot het onverwijld melden van
‘arbeidsuitbuiting’,* stellen gemeentelijke sociale diensten in heel
Nederland die allen onder de verantwoordelijkheid van dit ministerie
vallen, al meer dan 10 jaar, in strijd met internationale
mensenrechtenverdragen die ook Nederland geratificeerd heeft,
bijstandsgerechtigden onbetaald en gedwongen te werk in veelal zware,
afstompende en vernederende trajecten, die zij sinds 1 januari
eufemistisch een ‘maatschappelijk nuttige tegenprestatie’ noemt. Hiermee
is het ministerie dus zelf de grootste arbeidsuitbuiter van het land.
De 'tegenprestatie' |
Als klap op de vuurpijl doet zelfs de Haagse rechtbank,
die als alle andere rechtbanken zulke praktijken streng zou moeten
veroordelen, hier vrolijk aan mee. Uitkeringsgerechtigden uit de
gemeente Zoetermeer moeten daar immers gedwongen, onbetaald en onder
intimidatie en ellendige werkomstandigheden dossiers van de Rechtbank
Den Haag ‘opschonen’. Zo blijkt uit een artikel van de website Doorbraak
van 29-9-2015, waarnaar hier de link en een passage eruit: http://www.doorbraak.eu/druk-op-zoetermeerse-dwangarbeiders-harder-werken-anders-ga-je-naar-je-maar-knoflook-pellen/
"Bijzonder dapper waren twee voormalige
Zoetermeerse dwangarbeiders die vertelden over hun gedwongen gratis
werk voor de Haagse rechtbank: dossiers opschonen. Het
was zwaar werk, zwaarder nog dan hun betaalde collega’s verrichtten,
omdat hun banen feitelijk zo uitgehold waren dat alleen het oersaaie en
fysiek zware deel over was gebleven. Ze moesten 32 uur per week dossiers
van strafzaken inhoudelijk doorspitten en aan de hand van een
controlelijst een selectie maken van stukken die weg konden. Per dag
moesten ze een vast omschreven aantal meters dossiers afwerken. Van de
gruwelijke verhalen die ze moesten lezen, lagen ze soms ’s nachts
wakker. Ze hadden geen opleiding voor dat werk, en er werden door de
onbetaalde medewerkers vast en zeker fouten gemaakt die bijvoorbeeld
gevolgen kunnen hebben in hoger beroepszaken. […] De dwangarbeiders in
het archief zijn in twee categorieën ingedeeld: degenen die “los” ofwel
zelfstandig mogen werken en degenen die “vast” zijn en voortdurend
gecontroleerd worden. Bij welke categorie men belandt leek vooral een
kwestie van persoonlijke voorkeur van de leiding. De voormalige
dwangarbeiders vertelden dat ze niet ziek mochten zijn. Door het zware
werk hadden ze veel fysieke klachten. Vakantie nemen was gedurende de
maanden dat ze er werkten in principe ook niet mogelijk. Dwangarbeiders
die kritisch, lastig of vaak ziek waren, werd verteld dat als ze niet
mee- of doorwerkten, ze gestuurd zouden worden naar het project
Centurion, de tomatenkas of knoflook moesten gaan pellen. Dat zijn
andere werkplekken waar Zoetermeerse bijstandsgerechtigden gratis aan
het werk moeten, en waar ze bijvoorbeeld in een koelcel van vier graden
knoflook moeten verwerken."
Als zowel een ministerie als een rechtbank in een
land zich zo cynisch opstellen en er daarnaast zo'n grote mate van
algehele apathie heerst dat niemand nog de moeite neemt dit zelfs maar
publiekelijk op te merken, is er in dat land iets grondig mis.
* www.meldarbeidsuitbuiting.nl (Samen aan het werk tegen arbeidsuitbuiting)
Het cynisme van de huidige Nederlandse overheid kent geen grenzen.