Tired
with all these, for restful death I cry
Een van de meest schokkende gebeurtenissen uit het politieke
jaar 2015 is de recente verkiezing door de parlementaire pers van de nieuwe
staatssecretaris van Justitie, Klaas Dijkhoff (VVD), tot politicus van het
jaar.
De keuze van deze journalisten werd bekend op de dag nadat
Dijkhoff zich in de Tweede Kamer moest verantwoorden voor zijn rol in de
zogenaamde ‘Teevendeal’. Dijkhoff had namelijk, nota bene in zijn hoedanigheid
van Kamerlid waarin het juist zijn taak was de regering te controleren,
meegeschreven aan een misleidend persbericht van het Ministerie van Justitie
over de schikking van de door hem kort daarna opgevolgde staatssecretaris en
partijgenoot Teeven met een crimineel.
Verder staat Dijkhoff bekend als een verklaarde vijand van
de rechtsstaat. Samen met zijn partijgenoten Blok en Taverne, welke laatste een
absurd wetsvoorstel van die strekking heeft ingediend, heeft Dijkhoff op 23
februari 2013 een opiniestuk in NRC-Handelsblad gepubliceerd onder de titel Verdragen
mogen niet langer rechtstreeks werken, waarin wordt bepleit Nederlandse
wetten niet langer door de rechter te laten toetsen aan internationale mensenrechtenverdragen
en daartoe de grondwet te wijzigen. Een parlementaire pers die een dergelijke
staatsrechtelijke griezel tot politicus van het jaar benoemt, is zoiets als de
Katholieke Kerk die een handlanger van de duivel zalig verklaart.
Het doet ook denken aan de handelwijze van de redactie van Binnenlands
Bestuur, het ‘vakblad’ voor ambtenaren en bestuurders bij de overheid, die
enkele jaren geleden (in 2012) Henk Aalderink, de toenmalige - inmiddels
overleden - burgemeester van de Achterhoekse gemeente Bronckhorst, tot ‘beste
lokale bestuurder’ heeft uitgeroepen, de man die in dat jaar de in zijn
gemeente begraven nazi-soldaten op 4 mei, tijdens de Nationale Dodenherdenking,
mede wilde herdenken, met dat voornemen een (inter)nationale rel veroorzaakte,
populariteit onder neonazi’s verwierf, en er alleen door middel van een kort
geding van afgehouden kon worden zelf mee te defileren langs de Duitse graven
in zijn gemeente.
En die in zijn germanofilie ook nog met het plan kwam het
nazi-regime, dat tijdens de bezetting in het kader van de Arbeitseinsatz
Nederlandse mannen in Duitsland te werk stelde, na te volgen door werklozen uit
zijn eigen regio al dan niet gedwongen ook in Duitsland te laten werken. Inmiddels
is er in Bronckhorst een straat naar hem vernoemd.
Ik heb proberen na te gaan wat de criteria zijn bij de
toekenning van Nederlandse politieke en bestuurlijke eretitels. Dat was niet
eenvoudig. In het geval van de parlementaire pers vroeg Parool-journalist
Michiel Zonneveld zich al in 1998 af of de voor lauwering in aanmerking komende
politici wel met de juiste maatstaven werden gemeten, er geen sprake was van
willekeur, en de enige norm uiteindelijk niet gewoon was: succes bij het verwerven
van macht. Bij Binnenlands Bestuur zijn de criteria nog vager. In het
algemeen gelden het hebben van een vlotte presentatie, het zijn van een goed debater
en succes belangrijk, evenals een gebrek aan principes en standvastigheid.
Kortom, het is nog steeds hetzelfde als in de dagen van William Shakespeare: needy
nothing trimm'd in jollity en gilded honour shamefully misplaced.
Ik heb dan ook alvast een suggestie voor een eervolle bestuurlijke
vermelding voor het komende jaar: die moet gaan naar de gemeenteraad van
Zutphen. Deze stemde kort geleden unaniem in met de voordracht door de Gelderse
Commissaris van de Koning Clemens Cornielje (VVD) van zijn partijgenoot Loek
Hermans als waarnemend burgemeester van de gemeente per 1 februari 2016. Hermans
is nog geen twee maanden geleden afgetreden als voorzitter van de VVD-fractie
in de Senaat wegens een veroordeling voor wanbeleid bij thuiszorgorganisatie (of
liever: zorgmoloch) Meavita en liet daar een schuld van tientallen
miljoenen achter en is verantwoordelijk voor het banenverlies van duizenden
werknemers. De gemeenteraad van Zutphen schuift in een persverklaring het
rechterlijke oordeel van wanbeleid onder het vloerkleed en schrijft dat er met de
‘bijbanenkampioen’, zoals Hermans wel gekarakteriseerd is, ‘een goede klik was.
[…] Zutphen denkt in Loek Hermans een waarnemend burgemeester te hebben
gevonden die een verbindende rol kan spelen […]. Een daadkrachtige
persoonlijkheid met een stevig bestuurlijk netwerk op landelijk en regionaal
niveau en contacten in het midden en kleinbedrijf.’ De man hoort in de lange -
maar waarschijnlijk nog geenszins volledige - rij van recent in het nieuws
gekomen dubieuze en veelal zelfs ronduit corrupte VVD-politici: Van Rey,
Leegte, Verheijen, Hooijmaijers , Opstelten, Teeven ,Van Miltenburg, maar dat
is kennelijk geen probleem.
Goede tweede kanshebber: burgemeester Miranda de Vries van de
gemeente Geldermalsen, die na gewelddadige protesten van een opgehitste
bevolking zwicht voor de Wilderiaanse stem van het gepeupel en afziet van het
voornemen tot opening van een asielzoekerscentrum en daarmee een precedent
schept en er blijk van geeft het verschil tussen democratie (in dit geval liever
ochlocratie) en de democratische rechtsstaat niet te kennen.
Cornielje en Hermans zelf zijn natuurlijk zelf ook prima
kandidaten.
